ONZE VERWEESDE MIJNSTREEK | NADINE COERVERS
‘Ik probeer altijd het goede in jongeren te zien’
Nadine Coervers op een bankje bij het jongerencentrum van Bleijerheide, een wijk van Kerkrade.
Als dochter van een politieagent voelde Nadine Coervers zich aangetrokken tot rebelse jongeren. Ze werd uit huis geplaatst en kwam terecht in een gesloten jeugdinrichting. Als jeugdwerker zet ze zich nu in voor jongeren in Kerkrade.
"
Ik kan niet tegen stilte. Als het op zondag stil is, voel ik me snel nutteloos. Dan zet ik de tv aan om geluid in huis te hebben. Het is een vorm van afleiding. Ik ben het liefst bezig. Dan ben ik minder bezig met mijn gedachten. Ik heb mijn verleden wel geordend, maar duik er liever niet te diep in.
Ik kom uit een warm, liefdevol nest. Mijn geboortehuis stond in Nulland, de wijk in Kerkrade waar een gerestaureerde schacht van de Domaniale mijn staat. Van de problematiek na de mijnsluiting heb ik niets meegekregen. Mijn vader was politieagent, mijn moeder zorgde voor mij en mijn twee zusjes.
Er was dus geen armoede in ons gezin.
Wat ik merk is dat sommige ouderen uit deze buurt verbitterd zijn en tot op de dag van vandaag veel klagen. Bijvoorbeeld over buitenlanders. Ze spreken negatief over mensen die ze niet kennen. Daar stoor ik me aan. Mijn twee dochters zijn van een man met Marokkaanse roots. Omdat ik een sterk rechtvaardigheids-gevoel heb, zeg ik er altijd iets van als iemand een racistische opmerking maakt. Ik probeer dan het gesprek aan te gaan met een grapje of tegengeluid, om iemand aan het denken te zetten.
Schacht Nulland is hét herkenningspunt van de mijnbouw in kerkrade. Deze mijnschacht werd in 1907 gebouwd als onderdeel van de Domaniale Mijn, de oudste steenkolenmijn van Nederland.
Ik heb vooral fijne herinneringen aan mijn vroegste jeugd. Maar rond mijn twaalfde werd ik rebels. Ik zocht spanning en bevestiging bij andere rebelse jongeren. Mijn vader was in onze wijk een bekende politieagent. Alle pubers zetten zich af, maar bij mij was dat extreem. Ik voelde me aangetrokken tot foute vrienden. Ik ontmoette die vrienden op straat en via vriendinnen op school. Die wereld was spannend en interessant. Ik voelde me heel erg stoer en had dat toxische in relaties nodig. Dat snap ik nu pas, nu ik mezelf heb leren kennen. Vaak heb ik het contact met deze mensen verzwegen voor mijn ouders. Ik werd door hen afgewezen omdat zij niet konden leven met mijn keuzes. Ik heb zelf nooit illegale dingen gedaan. Wel vond ik het interessant om te zien waar anderen mee bezig waren. Terwijl ik heel netjes ben opgegroeid. Misschien wilde ik mijn ouders wel shockeren.
Een winkelstraat in het centrum van Heerlen.
Ik kwam in aanraking met de politie en de Kinderbescherming, werd op mijn zestiende uit huis geplaatst en kwam bij jeugdzorginstelling Xonar in Maastricht terecht, een meiden internaat. Daar kon ik gewoon naar buiten en naar school gaan. Die meiden zaten in een vergelijkbare situatie. Het effect was dat we elkaar versterkten in ons gedrag en samen op zoek gingen naar nieuwe uitdagingen. Omdat ik niet meer thuis mocht zijn, ben ik weggelopen met oud op nieuw. Toen ik de volgende dag terug ging naar het internaat, werd me duidelijk gemaakt dat ik niet meer mocht blijven. Op een dag stond de politie binnen om me mee te nemen naar de gesloten jeugdinrichting Doggershoek in Den Helder. Er werd me niks uitgelegd. Dat was voor mij als zestienjarige heel heftig, een cultuurshock. Ik dacht, mijn god, waar ben ik beland? Ik werd naar een cel gebracht die op slot ging. Als ik naar buiten keek, zag ik een muur. Ik mocht in het begin niet op verlof, omdat er een risico was dat ik zou weglopen. Therapie kreeg ik niet, omdat er een wachtlijst was, terwijl er wel een behandelplan zou moeten komen. Via mijn advocaat heeft een rechter toen bepaald dat ik naar huis mocht als de behandeling voor een bepaalde datum nog niet gestart zou zijn. Daardoor kon ik na zeven maanden naar huis gaan. Tot op de dag van vandaag kunnen mijn ouders niet begrijpen hoe het mogelijk is dat een civielrechtelijk geplaatst kind terecht komt in een gemengde jeugdinrichting waar ook strafrechtelijk geplaatste jongeren zitten.
‘Waar ik als kind het meest naar verlangde was erbij horen, en onvoorwaardelijke liefde’
Doorgaande weg in Bleijerheide, een mijnwerkers buurt in Kerkrade.
Het is een hel voor een kind om gevangen te zitten. Maar toen ik weg moest, vond ik het heel erg. Ik miste de structuur, en de heftige gebeurtenissen in zo’n gesloten inrichting. Zo is een meisje uit het leven gestapt. Doordat we dat samen meemaakten, werden we heel hecht. Na gesprekken met een gezinsvoogd ben ik op mijn achttiende gaan werken in een supermarkt. Als er thuis werd gesproken over wat ik allemaal had gedaan, voelde ik me schuldig. Ik kreeg een relatie waar mijn ouders niet achter stonden en het contact werd verbroken. Toen die relatie stuk liep, kon ik niet meer terug naar mijn ouders. Daarna kreeg ik een nieuwe relatie en werd ik zwanger. Hierdoor is het contact met mijn ouders weer hersteld.
​
Ik heb mezelf altijd de schuld gegeven van wat me is overkomen. Ik was het rotkind, de rebelse puber. Waar ik als kind het meest naar verlangde was erbij horen, en onvoorwaardelijke liefde. Ik voel nog steeds een behoefte om mijn vader trots te maken. Ik denk dat dat wel gelukt is. Ik heb uiteindelijk een diploma gehaald en heb nu een goede baan in het jeugdwerk. Voor het eerst zijn mijn ouders blij met mijn vriend.
De Ontmoetingsbus van het Leger des Heils staat wekelijks op het winkelplein van Nullet, een buurt in Kerkrade.
Iedere ochtend wandel ik met mijn moeder en de honden en dan gaan we koffie drinken. We kunnen niet over alles praten, maar we hebben wel een echte moeder-dochter band gekregen. Mijn ouders zijn een goede steun nu mijn dochters aan het puberen zijn. Ik voed mijn kinderen alleen op, met hulp van mijn ouders. Zoals ieder kind, wil ik het anders doen dan mijn ouders. Ik zal mijn kinderen niet afwijzen vanwege hun keuzes. Maar ja, zoals iedereen maak ik weer mijn eigen fouten.
Jongeren en jeugdwerkers in het jongerencentrum van Bleijerheide.
Tweede van links is Nadine's oudste dochter, die elke dinsdagavond helpt met koken voor de groep.
Reizen is altijd een letterlijke manier geweest om het dagelijkse leven hier achter me te laten. In de schoolvakanties maakte ik met mijn dochters wereldreizen. Toen corona een einde aan mijn vrijheid maakte, kon ik dat niet verkroppen. In 2021 zat ik thuis met een burn-out en ging in therapie. Tot voor kort was mijn verleden een warboel. Als iemand niet antwoordde op een WhatsApp bericht, kon ik me al afgewezen voelen. Onbewust wil ik alles goed doen, mensen pleasen. Nu ik weet waar mijn gevoelens vandaan komen, kan ik beter reflecteren op mijn gedrag. Ik begrijp nu waarom ik bepaalde mensen aantrek. Ik kan kwetsbaar zijn, aangeven wat ik moeilijk vind. Mijn burn-out is echt een cadeau geweest. Ik ben tevreden met een rustig leven, met mijn vriend, de kinderen en mijn hond. Al vind ik het nog altijd reuze leuk als er weer iets in de buurt gebeurt. Maar dan is het niet mijn drama. Het grappige is dat ik dan degene ben die de politie belt.
Ik ben blij dat ik de wereld ook vanuit een andere kant heb kunnen zien. Dat heeft voor mij nu een meerwaarde in mijn werk. In het jongerencentrum in Bleijerheide komen soms jongens en meiden die het randje opzoeken. Een beetje zoals ik vroeger zelf ook deed. Ze hebben er last van dat bewoners negatief op hen reageren. Dat ze ergens niet mogen spelen of rondhangen. Als je steeds wordt afgewezen, ga je ook het gedrag laten zien wat van je verwacht wordt. Als iemand zegt: jij bent nergens goed voor, dan laat je dat waarschijnlijk ook zien. Zo deed ik dat zelf ook vroeger. Ik kan niet zo goed tegen labels opgeplakt krijgen.
Natuurlijk ervaren jongeren problemen. Of dat hier meer is dan in de rest van Nederland, vanwege de sociale problematiek na de mijnsluitingen, kan ik niet zeggen. Ik weet wel dat hun gedrag niet alleen maar negatief is. Zo organiseerden we eens een Burendag. Een groep jongeren kwam helpen zonder daar iets voor terug te krijgen. En dan wordt er geklaagd over iets kleins. Dat is zo jammer. Zelf probeer ik altijd het goede in jongeren te zien, en dat te benoemen. Want ze hebben allemaal iets in hun mars.